Rozbudowa
Opery Bałtyckiej

II wojnę światową przetrwał bez większych uszkodzeń (do czasów współczesnych zachował się drewniany sufit, pochodzący z 1915 roku). Po 1945 dysponował dwiema mniejszymi salkami, w których działała restauracja. W małej salce na piętrze (na około 100 osób), z niewielką scenką i garderobą, odbywały się wieczory poetyckie. Wiosną 1946 roku decyzją Wojewody Gdańskiego budynek, nazwany Halą Polonii, został przekazany tworzonemu Wojewódzkiemu Urzędowi Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego w celu utworzenia w nim Centralnego Ośrodka Wychowania Fizycznego i siedziby Milicyjnego Klubu Sportowego Pogoń Gdańsk.

 

W latach 1952-1957 budynek został gruntownie przebudowany (powstała: scena, zaplecze z garderobami i kieszeniami scenicznymi; w „starej” części zostawiono widownię na 715 miejsc na parterze i 118 na balkonie). Po raz drugi budynek opery modernizowano w latach 1973-1982. Dobudowano nowe foyer, szatnie i toalety w podziemiu, powiększono scenę. Jednocześnie rozpoczęto daleko idącą rozbudowę obiektu od strony dawnego placu ćwiczeń - powstało dodatkowe skrzydło, mieszczące magazyny oraz pomieszczenia administracyjne. Przebudowy nigdy jednak nie ukończono! Spośród licznych, kolejnych remontów oraz modernizacji najistotniejsze są: przebudowa elewacji od strony ulicy Hallera w 1991 roku, o cztery lata późniejsza dobudowa obiektów zaplecza warsztatowo-magazynowego, czy rozbudowa budynku o cześć magazynową w 2016.